همدلی به جای هم‌زبانی، راز ماندگاری تیم شهرمان وقتی خراسان واقعا پشت سیاه‌جامگان ایستاد

ماندن سیاه‌جامگان در لیگ برتر، خوش‌ترین لحظه این مسابقات برای خراسانی‌ها بود. در فصلی که دقایق شیرین برای فوتبال استان حتی با وجود بازی‌های خوب پدیده، انگشت‌شمار بود، احیاکنندگان نام ابومسلم جمعه‌ای تاریخی برای خراسان رقم زدند. در شرایطی که حافظه تاریخی خراسانی‌ها از یادآوری روزهای سیاهی که بر ابومسلم گذشت دل‌چرکین بود و به فرجام این بازی خوش‌بین نبود، اتفاقی بس میمون و مبارک روی داد تا دومین تجربه حضور دو تیم مشهدی در لیگ برتر دوباره تلخ تمام نشود. پیروزی سیاه‌جامگان در مستطیل سبز اگرچه حکم قانونی ماندن این تیم را صادر کرد، اما آن‌ها پیش از شروع بازی گل‌های پیروزی خود را زده بودند؛ جایی که همدلی‌ها به جای هم‌زبانی‌ها، مشکی‌پوشان کم‌امید را با قوت قلب به میدان فرستاد و دست پر برگرداند.
دوم/ هم‌زبانی‌ها اگر شیرین‌تر است / همدلی از هم‌زبانی خوش‌تر است. این شعر شاید توصیف کاملی از اتفاقات مختلف مرتبط با سیاه‌جامگان در هفته‌ای که گذشت، باشد. یک هفته تاریخی و بی‌بدیل که برای اولین بار در استان خراسان همه برای محقق شدن یک هدف دست به دست هم دادند. برای نخستین بار نه کسی از سود و زیان شخصی خود گفت و نه این جمله منطق موجه آدم‌ها شد که «از این نمد کلاهی برای ما درست نمی شود!» این گونه شد که در اتحادی تاریخی و اجازه بدهید بگوییم عجیب، مشهدی‌ها برای انجام کاری هم‌نوا شدند، بدون اینکه محاسبه کنند محقق شدن این اتفاق چقدر برای آن‌ها سود دارد! هر کسی با هر توانی آمد؛ از مدیران و مسئولان استان گرفته تا مردم کوچه و بازار. رنگ‌ها رنگ باختند تا نام و پرچم خراسان بالا بماند و ابراز امیدواری‌ها از حد حرفی که لق‌لقه زبان‌ها باشد به دعایی رسید که خواسته دل‌ها شد.
سوم/ اتفاق اتحاد سیاه‌جامگان به گمان ما کارکردی فراتر از نگه داشتن یک تیم در لیگ برتر داشت. این رویداد تجربه‌ای شیرین و ماندگار برای فوتبالی شد که تا بیش از این سمبل نفاق بود تا اتحاد. نمی‌دانیم چه نیرویی اهالی این فوتبال را واداشت برای یک بار هم که شده از منیت خود بگذرند؟! اما هر چه بود حالا فوتبال خراسان مثل آذری‌ها، اصفهانی‌ها و حتی خوزستانی‌ها و شمالی‌ها به این درجه از بلوغ و اعتمادبه‌نفس رسیده که می‌داند وحدت، رمز حیاتش است و بس. این باور ارزشمند، بی‌تردید بزرگ‌تر و لذت‌بخش‌تر از ماندن سیاه‌جامگان در لیگ است. اتفاقی که در بزنگاه‌های خطیر پیش روی ورزش استان به عنوان یک مثال شیرین و شدنی یاد خواهد شد.

فوتبال ایران - می‌شود ادعا کرد که برای هواداران و مردم فوتبال‌دوست خراسان، «سیاه‌جامگان» یک نوستالژی شیرین از «ابومسلم» محسوب می‌شود‌؛ از ابومسلمی که نتوانست مثل ملوان، فجرسپاسی، صنعت نفت آبادان و خیلی تیم‌های پرطرفدار دیگر حتی در حد یک نور کم‌فروغ خودش را حفظ کند.شاید كسانی كه به هر شكلی در كادر مدیریتی و فنی سیاه‌جامگان در این سال‌ها درگیر بوده‌اند دل خوشی از تیم مشهدی نداشته باشند اما حتی آنها هم نمی‌توانند كتمان كنند كه با یكی از خوش‌شانس‌ترین و بابرنامه‌ترین تیم‌های ایران طرف بوده‌اند‌؛ سیاه‌جامگان از لیگ دسته دوم شروع كرد و طبق برنامه پیش آمد‌؛ 2سال لیگ دو، دو سال لیگ یك و نهایتاً صعود به لیگ برتر.

این روزها اما روزگار بر وفق مراد آنها نیست‌؛ سیاه‌جامگان اگر سقوط كند برنامه‌ریزی در فوتبال زیر سؤال می‌رود. برای فوتبال ایران نه تیمی مثل «ایكس» كه هر ساله به رده پایین‌تر سقوط می‌كند و با پول دوباره به لیگ برتر برمی‌گردد نعمت محسوب می‌شود و نه تیمی كه سالیان سال است در همان میانه جدول برای بودن در لیگ برتر دست و پا می‌زند.سیاه‌جامگان به واقع نمونه بارزی از تیم‌داری است كه با بومی‌ها به اینجا رسید و حالا دست تقدیر آنها را پایین جدول نگاه داشته است‌؛ بازیكنانی كه حالا در تیم‌های خود ستاره هستند زمانی در سیاه‌جامگان توپ می‌زدند كه هیچ نام و نشانی از آنها نبود‌؛ سیاوش یزدانی‌مقدم، روح‌ا... باقری، حمید غلامی، مجید جلالی‌فر، محمود شبان و خیلی‌های دیگر كه حالا در تیم‌هایشان (هرچند در لیگ دسته اول) آقایی می‌كنند، حاصل كارخانه بازیكن‌سازی سیاه‌جامگانی ‌هستند كه مهاجری را بالای سرش داشت و اصلاً چه موهبتی بهتر از معرفی یك مربی بادانش و فنی به فوتبال ایران، مثل «محمدرضا مهاجری»؟....

یکی از وفادارترین‌ها و باتعصب‌های ابومسلم بود که در تمام طول عمر فوتبالی خود به باشگاه خود وفادار ماند و برای آن توپ زد و حتی در همان تیم و با پیراهن ابومسلم در حالی که چیزی از ورودش به دهه چهارم زندگی نمی‌گذشت، جهان را بدرود گفت. به گزارش ایسنا خراسان، اصالتش به سیستان و بلوچستان برمی‌گشت اما سال های زیادی بود که خانواده‌اش در مشهد زندگی می‌کردند، چهره سبزه و خندان و روی گشاده‌اش هنوز که هنوز است در یاد هواداران است. از سه برادر دیگرش که همگی فوتبالیست بودند کمی متفاوت بود، از تکنیک و عملکرد تا رفتار و اخلاق. هواداران جور دیگری او را دوست داشتند. از نونهالی با توپ فوتبال عجین شده بود و از نوجوانی فوتبال حرفه‌‌ای را با پیوستن به تیم‌های مشهد آغاز کرد. بازی زیبا، دریبل‌های هنرمندانه و شوت‌های سنگینش پیام آور تولد یک قهرمان بود و محمد اعظم را تبدیل به یکی از بهترین و صاحب سبک‌ترین هافبک‌های ایران کرد. آن زمان وقتی بچه‌های یک محل که هم فکر و هم بازی بودند، یک تیم را تشکیل می‌دادند و تا پایان همان را ادامه می‌دادند و از آن جدا نمی‌شدند. پیراهن یک باشگاه برای بازیکنان فوق العاده مهم بود و به احترام آن و به خاطر آن با تمام وجود تا هر زمانی که ممکن بود با تعصب به میدان می‌رفتند و از جان مایه می‌گذاشتند. در زمین‌های ناهموار برای تیم‌مان به میدان می‌رفتیم و مسافت‌های طولانی را با اتوبوس برای یک بازی طی می‌کردیم اما حالا بازیکنان امروز... محمد هم زندگی خود را برای ابومسلم گذاشت و حتی بعد از پایان دوران بازیکنی به عنوان مربی به کمک تیمش آمد، شاید همین تعصب و وفا و اخلاق اوست که نام محمد را در دل فوتبال دوستان زنده نگاه داشته است"........